miércoles, 16 de septiembre de 2009

Hemos tenido suficiente

Hay ocasiones en la vida que los acontecimientos te llevan a separarte de personas con las que en principio estabas muy unido. El distanciamiento se puede producir de forma progresiva, gradualmente. Este acostumbra a ser el curso natural de las relaciones humanas y generalmente es bien aceptado. Hay otro tipo de distanciamiento que no suele ser tan bien recibido, es aquel que se produce de forma abrupta, violentamente.

La última conversación que tuvimos fue acerca de la versión de Johnny Cash de la canción Hurt, compuesta por Trent Reznor de Nine Inch Nails. Una canción amarga y oscura donde las haya, transformada en un bello ejercicio de austeridad folk que eclipsaría para siempre a la original. Seguimos conviviendo durante meses sin dirigirnos la palabra. No es de extrañar, llega un día en que te levantas y no comunicarte te llega a parecer aceptable, normal. Vivir ajeno al hecho de que hay una persona contigo en casa. Una dolorosa, absurda y deshumanizante cotidianidad que no le recomiendo a nadie.

Tras dar por terminada nuestra convivencia, nada parecía apuntar a que nuestros caminos se iban a volver a cruzar. Caprichos del destino, terminamos trabajando en la misma siniestra corporación. Las cosas no han mostrado un solo signo de mejora desde entonces, pero hoy ha sido diferente.

Esta mañana he bajado al Departamento de Taquimetría y Cotejaciones. Ha venido hacia mi pronunciando mi nombre y me ha preguntado, sin más introducción, si tenia algún disco en vinilo de Alkaline Trio. Esforzándome por disimular mi confusión, he respondido que no y se ha marchado. He seguido con mis asuntos intentando no dar demasiada importancia a esta breve conversación, cuando he notado una mano en mi hombro. Me doy la vuelta. Lleva algo en la otra mano y la alarga hacia mi.

Era, como no podía ser de otro modo, We’ve Had Enough. Mientras lo sostenía con incredulidad, me he visto desbordado por este honesto gesto que clama redención. Al llegar a casa y poner la aguja sobre el surco, he estado pensando que en estos tiempos difíciles, quizás sea momento de volver a estrechar lazos.

This is our biggest fear
The only tunes that we hear

Lo dicho, ya hemos tenido suficiente.


3 comentarios:

  1. Genial.

    No hi ha res escrit, i hi ha plans que no acaben en triomf ni en fracàs, sinó que, senzillament, no s'acaben de desenvolupar i es queden allà, esperant, pacients, fins que arriba el moment de tornar-los a emprendre.

    Maco post, s'haurà d'escoltar el disc ;)

    ResponderEliminar
  2. La veritat es que ahir tenia previst escriure sobre altres assumptes, però sincerament aquest tema m'ha tocat de forma profunda i no he pogut esperar per fer el meu petit homenatge al blog.

    No ho he especificat, però We've Had Enough es un senzill. L'àlbum del qual esta extret es el Good Mourning.

    ResponderEliminar
  3. "Seguimos conviviendo durante meses sin dirigirnos la palabra. No es de extrañar, llega un día en que te levantas y no comunicarte te llega a parecer aceptable, normal. Vivir ajeno al hecho de que hay una persona contigo en casa. Una dolorosa, absurda y deshumanizante cotidianidad que no le recomiendo a nadie." --> Este trozo me ha dado hostias como panes en la cara.

    Es una anécdota encantadora, celebro que la hayas colgado, aunque no estuviera previsto. No se requiere ninguna información más para disfrutarla. A veces hay que hablar de lo que a uno le conmueve, aunque sean otras personas.

    ResponderEliminar